Śnieżycowy Jar - śnieżycowy raj

   Śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum) to gatunek rośliny należący do rodziny amarylkowatych. Nazwa leucojum pochodzi od greckich słów to leucon ich - biały fiołek. Liście śnieżycy przypominają trochę liście przebiśniegów. Cała roślina jest jednak większa. Kwiaty śnieżycy podobne są nieco do pojedynczych dzwoneczków konwalii.                                                                                                                                                                  
   Roślina występuje w stanie dzikim w środkowej i południowej Europie, z wyjątkiem obszaru śródziemnomorskiego. W Polsce rośnie głównie w Sudetach i Karpatach, szczególnie obficie w Bieszczadach, na wysokości 530-1180 m n.p.m. Jako roślina typowo reglowa poza terenami górskimi występuje rzadko, tylko na Nizinie Śląskiej i w Wielkopolsce. Rośnie w lasach łęgowych oraz na kwaśnych i wilgotnych łąkach. Lubi wilgotne lub mokre gleby brunatne i mady próchnicze o odczynie kwaśnym do zasadowego. Występuje zwykle w dużych populacjach, liczących kilkaset do kilku tysięcy egzemplarzy.
  Śnieżyca jest lekko trująca. Zawiera alkaloidy - leukoinę i galantaminę. Może powodować mdłości, wymioty, biegunkę oraz zaburzenia rytmu serca. Patrząc na połacie białych jak śnieg, delikatnych, subtelnych i wyglądających tak niewinnie kwiatów, nikt nie myśli jednak o ich trujących właściwościach.
    Niedaleko Murowanej Gośliny powstał rezerwat, w którym można obserwować tę roślinę w jej naturalnym środowisku. Śnieżycowy Jar znajduje się na terenie Leśnictwa Uchorowo, w gminie Murowana Goślina, w powiecie poznańskim i podlega ochronie częściowej. Utworzono go dla ochrony jednego z nielicznych w Wielkopolsce oraz na niżu polskim stanowiska śnieżycy wiosennej. Został założony na mocy Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w 1975 roku na obszarze 2,89 ha. W wyniku sporego rozprzestrzenienia się rośliny, zwiększono powierzchnię rezerwatu. W tej chwili wynosi ona 9,27 ha. Śnieżyca rośnie tu masowo w runie zespołu grądu niskiego, na brzegach strumienia płynącego w dość stromym jarze.
   Przypuszcza się, że śnieżyce zostały posadzone tutaj przez człowieka w końcu XIX w. Wyjaśniałoby to, skąd - występująca zwykle w górach roślina - wzięła się w Wielkopolsce. Kim jednak była osoba, która zabawiła się w leśnego ogrodnika i stworzyła śnieżycowy raj - nie wiadomo.
   Dzięki właściwej opiece, wielkopolska śnieżyca ma się tu bardzo dobrze. Dla wszystkich zmotoryzowanych turystów przygotowane są dwa parkingi zlokalizowane poza lasem: od strony Uchorowa (przy leśniczówce) oraz we wsi Starczanowo. Dalej należy już tylko iść pieszo lub jechać rowerem. Szlak prowadzący do Śnieżycowego Jaru jest bardzo dobrze oznakowany. Wygodną ścieżką wijącą się miedzy świerkami, brzozami, jaworami, wiązami, dębami czerwonymi, topolami białymi i klonami polnymi - śladem wizerunków śnieżycy narysowanej na pniach mijanych drzew - zbliżamy się do celu. Przez najciekawszy obszar rezerwatu prowadzi drewniana kładka, która chroni kwiaty przed zniszczeniem. Oprócz kładki, także drewniane poręcze i wiele tablic ostrzegawczych przypominają, by nie deptać śnieżyc. Wszystkie te ograniczenia i zakazy są tu konieczne. Kiedy naszym oczom ukaże się niebiański, biały, puszysty dywan kwietny, pokusa jest zbyt wielka. Chciałoby się po prostu zdjąć buty i zanurzyć stopy w tych bielusieńkich kwiatuszkach. Wielu spośród przybywających tu turystów, to także zapaleni fotografowie, którzy w staraniach o jak najlepsze ujęcie mogliby wyrządzić roślinkom krzywdę.  
   Kwiaty robią niesamowite wrażenie, zarówno na kobietach jak i na mężczyznach. Śnieżycowy Jar to dowód na to, jak bardzo ludzie potrzebują kontaktu z pięknem przyrody. Co roku przybywa tu mnóstwo zwiedzających i co roku tak samo zachwycają się wiosenną urodą śnieżycy. Większość z nich, przybędzie zapewne zobaczyć ją znów za rok.

Zaglądałam, skorzystałam, polecam:
 Wikipedia/śnieżyca wiosenna    
 Wikipedia/śnieżycowy Jar