Poznań nie jest miastem nazbyt „literackim” - nie oszukujmy się. Nie ma tu tego literackiego ducha, tak silnie obecnego w Krakowie, wyzierającego ze wszystkich kątów w Lublinie, a tym bardziej zaświadczonego stosownymi tablicami, jak na przykład w Warszawie. W Poznaniu ślady literackie są ukryte i rozsiane z rzadka, a poza Jeżycjadą Małgorzaty Musierowicz doprawdy szerzej nieznane.

Gontyna (nazywana inaczej chramem, kąciną, kontyną) to przedchrześcijański typ budowli sakralnej u Słowian - miejsce spotkań, nabożeństw i wróżb, którego rolę pierwotnie pełniły święte gaje. W dzisiejszych czasach ludzie czasami próbują sobie stworzyć swoje własne święte miejsca, będące ich azylem wśród oszalałego, pędzącego nie wiadomo dokąd świata. Taką cichą, cudowną przystań zbudował dla siebie i najbliższych, w mało znanej miejscowości Mierzyn-Drzewce, jeden z najbardziej znanych poznańskich poetów, Ryszard Danecki.

Reymont jest kojarzony głównie z innymi częściami Polski, są przecież nawet jego „Lipce” - z "Chłopów" znamy dokładnie obraz tamtejszej wsi, która przecież nie jest wielkopolska. No nie jest. Skąd zatem Reymont u nas? I to kawałek dosłownie za moim lasem? Historia ta jest pasjonująca i wzrusza, jak mało która. Jak to zatem z tym Reymontem było?

Tak jak obiecałam poprzednio, dziś będzie o najbliższym moim sąsiedztwie - a jakże literackim;) Otóż o tym, że w Śmiełowie jest muzeum mickiewiczowskie wiedzą wszystkie wielkopolskie dzieci (mam nadzieję), ale dlaczego? - oto jest pytanie. Dlaczego w ogóle Wielkopolska rości sobie do wieszcza „prawa”? Odpowiedź jest prosta - spędził tu swego czasu kilka trudnych miesięcy.